Παραδόσεις που παραπέμπουν σε παραλλαγές ελληνικών λαϊκών εθίμων και άλλες που μοιάζουν εντελώς παράξενες. Μπορεί οι δυτικές συνήθειες -όπως η καθιέρωση της αντίστροφης μέτρησης για την υποδοχή του νέου χρόνου και τα πυροτεχνήματα- να έχουν κυριαρχήσει, όμως ορισμένοι λαοί διατηρούν παράλληλα και τις λαϊκές παραδόσεις τους, αναζητώντας με αυτόν τον τρόπο σύμβολα καλής τύχης και ευημερίας.
Στην Ισπανία, αλλά και σε κάποιες χώρες της Λατινικής Αμερικής, είθισται σε κάθε χτύπημα της καμπάνας τα μεσάνυχτα που αλλάζει ο χρόνος, να τρώνε μια ρώγα από σταφύλι για την ευημερία (άρα, συνολικά δώδεκα ρώγες, όσες και οι μήνες κι όποιος προλάβει). Η παράδοση χρονολογείται από το 1909, όταν οι αμπελουργοί στο Αλικάντε βρήκαν έναν έξυπνο τρόπο για ακόμη καλύτερες πωλήσεις μετά από μια χρονιά καλής συγκομιδής, που τελικά καθιερώθηκε.
Στο Μεξικό, τη Βολιβία και τη Βραζιλία, το χρώμα των εσωρούχων που επιλέγει να φορέσει κανείς, λέγεται ότι καθορίζει τη νέα χρονιά: Σύμφωνα με την παράδοση, το κόκκινο φέρνει έρωτα, το κίτρινο, πλούτο και επιτυχία, το λευκό συμβολίζει την ειρήνη και την αρμονία και το πράσινο την ευημερία.
Πάντως, στην άλλη άκρη του πλανήτη και συγκεκριμένα, στην Τουρκία τα κόκκινα εσώρουχα είθισται να προσφέρονται και ως δώρο, καθώς θεωρούνται σύμβολα καλοτυχίας και υπόσχεσης για μία γόνιμη χρονιά.
Και επειδή το ερώτημα είναι πάντα και παντού το ίδιο, τι θα φέρει ο καινούριος χρόνος, στη Γερμανία, η παράδοση λέει ότι την απάντηση «κρύβουν» μέσα τους τα μικρά κομμάτια μολύβδου που λιώνουν σε ένα κουτάλι πάνω από ένα κερί και στη συνέχεια τα ρίχνουν μέσα σε κρύο νερό. Τα σχήματα που δημιουργούνται δείχνουν τι μέλλει γενέσθαι. Η μπάλα σημαίνει ότι η τύχη «κυλάει» και είναι με το μέρος μας, το στέμμα είναι πλούτος, ο σταυρός θάνατος και το αστέρι ευτυχία.
Την Πρωτοχρονιά, στη Δανία σπάνε πιάτα στην εξώπορτα ενός φίλου ή γείτονα. Όσο μεγαλύτερος είναι ο σωρός από σπασμένα πιάτα που έχει κάποιος το επόμενο πρωί στην πόρτα του, τόσους φίλους και καλή τύχη θα έχει τη νέα χρονιά. Ωστόσο, το έθιμο ως επί το πλείστον έχει ξεχαστεί λόγω του αστικού τρόπου ζωής.
Στις Φιλιππίνες πάλι, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς το ζητούμενο είναι το χρήμα. Η παράδοση λέει ότι όλοι πρέπει να έχουν γύρω τους και πάνω τους κάτι στρογγυλό (σχήμα που παραπέμπει στο νόμισμα), οπότε φορούν πουά ρούχα και βάζουν 12 στρογγυλά φρούτα στο τραπέζι.
Στη Σκωτία κάνουν ποδαρικό, όπως και στην Ελλάδα, αλλά όχι με ρόδι. Το έθιμο είναι γνωστό ως quaaltagh ή qualtagh, αφορά τον πρώτο άνθρωπο που θα διαβεί το κατώφλι του σπιτιού μετά τα μεσάνυχτα και προστάζει έναν ψηλό, καστανό άνδρα με δώρα -νομίσματα, κάρβουνο, ψωμί, αλάτι και ένα μπουκάλι ουίσκι. Η παράδοση πιθανότατα χρονολογείται από την εποχή των Βίκινγκ οπότε και η εμφάνιση στην πόρτα ενός ξανθού μεγαλόσωμου ξένου (συνήθως οπλισμένου με σπαθί και τσεκούρι) σήμαινε πρόβλημα. Ακόμη μέχρι τις μέρες μας,κάποιοι θεωρούν ότι το ποδαρικό από ανοιχτόχρωμο άτομο φέρνει ατυχία.
Τα μεσάνυχτα, οι βουδιστικοί ναοί στην Ιαπωνία χτυπούν τις καμπάνες τους 108 φορές για να ξορκίσουν τα 108 κακά πάθη που κατά τον βουδισμό βασανίζουν τους ανθρώπους. Οι Ιάπωνες πιστεύουν ότι το «joyanokane», όπως λέγεται ο χτύπος της καμπάνας, «καθαρίζει» τους πιστούς από τις αμαρτίες της χρονιάς που έφυγε.
Στη Νάπολη ο αποχαιρετισμός του παλιού χρόνου είναι θορυβώδης -και πώς αλλιώς με τόσο έντονο ταπεραμέντο; Κάθε νοικοκυριό «οφείλει» να «πετάξει έξω» κάτι παλιό, εξού και οι Ναπολιτάνοι ρίχνουν από τα μπαλκόνια τους από παλιά έπιπλα μέχρι ηλεκτρικές συσκευές. Κάτι ανάλογο είθισται και στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής.
