Ο χρόνος σταμάτησε…
Ζούμε μια δεύτερη ζωή.
Πως να μην ξεχάσεις αυτές τις μέρες…
πως να μην σε στιγματίσουν για το υπόλοιπο της ζωής σου;
Τραυματίες στο σωμα…
Τραυματίες στη ψυχή…
103 ψυχές μακρυά…
Αγκαλιασμένοι…
Δεν ειναι αριθμός…
Η φράση συμμερίζομαι το πόνο των αγαπημένων τους ειναι πολύ φθηνή..
. Δεν ξεχνάμε εκείνη τη φρίκη…
Συμπονούμε…
Σεβόμαστε…
Σαν σχέδιο εξολόθρευσης..
Δε ξεχνώ αυτό το τέρας που έκαιγε ότι έβρισκε χωρίς ίχνος ελεημοσύνης…
Δεν ξεχνώ τον πανικό να μείνουμε ζωντανοί.. Δε ξεχνώ εκείνη τη στάχτη που έγινε κομμάτι του εαυτού μας…
Δεν ξεχνώ τη μάνα που κλαίει το παιδί της… Δεν ξεχνώ τον ηρωισμό των εγκαυματιών που πάλευαν μήνες με το θάνατο και θα παλεύουν για χρόνια ακόμη…
Δε ξεχνώ το κόσμο που έψαχνε τους αγαπημένους τους ακόμη και μετά απο μίνες μες τ’ αποκαΐδια με την ελπίδα να βρεθούν…
Δε ξεχνάμε το κόσμο που έχασε το σπίτι του…Άνθρωποι με αξιοπρέπεια..να ζητάνε ένα πιάτο φαΐ ..ένα ζευγάρι παπούτσια…
Δε ξεχνώ όλα αυτά τα άδεια σπίτια… Το σπιτικό τους.. που δούλευαν απο μικροί με μεράκι για να μεγαλώσει η οικογένεια τους… Δε ξεχνώ που δεν είχαν το στοιχειώδη ανθρώπινο χρόνο να κλάψουν η να θρηνήσουν απο την ανελέητη γραφειοκρατία…
Δεν ξεχνώ που δεν τους δίνεται άδεια ούτε να το ξαναχτίσουν…
Άνθρωποι με πρώτη και μόνιμη κατοικία… ακόμη στις κατασκηνώσεις…
Δεν ξεχνώ την κοροϊδία, τη ψευδοελπίδα για αποκατάσταση, την εγκατάλειψη, την αδιαφορία, τη μοναξιά, την απάνθρωπη αντιμετώπιση…
Δε ξεχνώ εκείνη τη σωτήρια θάλασσα…… Το κόσμο που έπεσε να σωθεί κυνηγημένος και κολυμπούσε 6 ώρες…
Το κόσμο που ο Ποσειδώνας πήρε μαζί του…
Δεν ξεχνώ τα γκριζωπά ζωάκια που περπατούσαν έντρομα και χαμένα στους δρόμους ψάχνοντας τα αφεντικά τους…
Δε ξεχνάμε τη μυρωδιά του θανάτου που μας στοιχειώνει στον ύπνο μας…
Δεν ξεχνάμε το επόμενο πρωί… Δεν ξεχνάμε που χτυπούσαμε τις πόρτες ρωτώντας αν ειναι ζωντανοί μέσα… Δεν ξεχνάμε την εμπόλεμη κατάσταση που κρατούσε μήνες…Τα hot spot, τα συσσίτια, τα μέσα έξω στα δημαρχεία, κόσμο να δηλώνει εξαφανίσεις στο Λιμενικό, το πολιτιστικό κέντρο Μακρής, το κλειστό γήπεδο Ραφήνας, τα σχολειά..
Δεν ξεχνώ τους ήρωες πυροσβέστες, γιατρούς, δημοσιογράφους, εθελοντές, φαντάρους και όλα τα Σώματα προστασίας που έχασαν τον ύπνο τους για αρκετό καιρό…
Δεν ξεχνώ το πάθος των ανθρώπων να βοηθήσουν με οποίον τρόπο μπορούν!
Δεν ξεχνώ την αϋπνία, την εξάντληση, την προδοσία, την εγκατάλειψη, τη θλίψη…την αλληλεγγύη..
Έπαψε ο χρονος…
Ήμαστε όλοι αδέρφια.
Δεν ξεχνώ τις μάσκες άνθρακα, τα μπουκαλάκια, τα φτυάρια που πήραμε απ το κήπο μας.. Έπαψε ο χρόνος…
Είμαστε όλοι μια γροθιά.
Συντονιζόμαστε πιο πολύ απ ότι οι αρμόδιες αρχές..
Ένας χρόνος μετά..απ τη πρώτη μέρα μέχρι σήμερα είμαστε εδώ… Στην αρχή πίστευα οτι έχασα τον Παράδεισο μου..το μέρος που αντλούσα τη δύναμη μου…Είμαστε παιδιά της φύσης..Όταν κλαίνε τα δέντρα μας κλαίμε κ εμείς…
Ήταν το μέρος που μας προστάτευε… μας γέμιζε γαλήνη…
Όμως συνειδητοποίησα ότι τον αγαπάω περισσότερο απ ότι νόμιζα γιατί ήθελα να τον θεραπεύσω όπως έκανε σ έμενα τόσα χρονιά.. Είμαστε ακόμα εδώ και μεγαλώνουμε παρέα με το τέρας, με τον φόβο μας, με το τρομαχτικό χειμώνα, με τη μοναξιά..με τις εθελοντικές δράσεις..
Θα καταφέρουμε μαζί να κάνουμε και να δούμε ξανά καταπράσινο το Μάτι και τη Ραφήνα… Η πρώτη παρηγοριά της φύσης ήταν όταν έσκασαν τα πρώτα κυκλάμινα… Μας φώναζε “εδώ είμαι ακόμα αρκεί να με βοηθήσετε”.
Η αισιοδοξία έρχεται όταν βλέπεις ανθρώπους με μεγαλείο ψυχής να θέλουν να αλλάξουν τον τόπο..να το παλεύουν μόνοι τους.. να ξαναζωντανέψουν τις επιχειρήσεις τους, τα σπίτια τους, τις αναμνήσεις τους… να κάνουν ένα βήμα μπροστά και να παρασύρουν τους υπόλοιπους.
Θα το ξεπεράσουμε μαζί. Θεράπευε για να θεραπευτείς.
Δεν ξεχνω 23/7/2018
Καλλή Ντε Μπάκα
