Η πραγματικότητα για τον αποχιονισμό, από τους ανθρώπους που πάλεψαν με το χιόνι.
Ανάρτηση του Αντιδημάρχου Πολιτικής Προστασίας Δημήτρη Καρρά, επικεφαλής της μάχης κατά της πρόσφατης ακραίας κακοκαιρίας:
”Ήρθε η ώρα να μιλήσω κι εγώ, να πω δηλαδή δυό πράγματα για όλο αυτό που περάσαμε, για όλο αυτό που πέρασε η πόλη μας. Τόσες μέρες με κατηγορείτε πως έχω εξαφανιστεί, ε’ τώρα κάντε τον κόπο να με ακούσετε… διαβάζοντας… (είναι λίγο μεγάλο).
Πράγματι εξαφανίστηκα από Facebook, Instagram, μηνύματα κλπ. Δεν ήταν κάτι τυχαίο. Ήταν επιβεβλημένο και συνειδητό. Οι προηγούμενες μέρες δεν ήταν μέρες για φωτογραφίες, ήταν μέρες μάχης με τον δυνατότερο αντίπαλο, τη φύση. Δεν θα μπορούσα, αλλά δεν είχα και το περιθώριο χρόνου να ασχοληθώ με το facebook και να αναρτώ διάφορα… Ξέρω πως σας έλειψε η ενημέρωση που καλό θα ήταν να είχατε, αλλά δυστυχώς ήταν αδύνατο, λόγω της κρισιμότητας και της έντασης της κατάστασης. Όμως, το ότι χάθηκα από το facebook για το οποίο εύκολα και άδικα αρκετοί με κατηγορήσατε, δεν σημαίνει πως χάθηκα από τη μάχη. Από τη Δευτέρα νωρίς το πρωί και ολόκληρη τη δύσκολη εβδομάδα που περάσαμε όλοι μαζί, ήμουν εκεί. Δεν έφυγα ούτε λεπτό. Με ελάχιστο φαγητό και ύπνο… μετά την Τετάρτη…
Τι έγινε λοιπόν… Μας χτύπησε νωρίς το πρωί της Δευτέρας ένας απίστευτος χιονιάς που δεν είχε προβλεφθεί από κανέναν. Ένας χιονιάς που δεν έχει ξαναδεί η Αττική, ένας χιονιάς που παρέλυσε την Αττική Οδό των δισεκατομμυρίων, ένας χιονιάς που εγκλώβισε χιλιάδες οδηγούς τόσο στην Αττική οδό, όσο και σε άλλες κεντρικές αρτηρίες της Αττικής. Ένας χιονιάς που εκδηλώθηκε σε ώρα αιχμής, ένας χιονιάς σε στεγνό και κρύο έδαφος που έκανε, σε συνδυασμό με το πάτημα της αιχμής, τους δρόμους παγοδρόμια σε ελάχιστες ώρες. Το ότι χιόνιζε συνεχώς για 16-18 ώρες και χιόνισε και την επόμενη (Τρίτη), επιδείνωσε την κατάσταση και την έκανε ακόμη πιο δύσκολη. Δεν θα σας πω για το ύψος του χιονιού, το είδατε όλοι, το φωτογραφίσατε όλοι. Θα σας πω μόνο πως έχω μαρτυρία από την Ανθούσα για χιόνι ύψους 1,40 μ.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες κληθήκαμε να επιχειρήσουμε.
Και επιχειρήσαμε. Από την πρώτη μέρα. Ξεπερνώντας τις δυσκολίες που δημιουργούσαν τα εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, τα κολλημένα λεωφορεία στη Λ. Ανθούσας (μην ξεχνάτε πως εμείς από ‘κει ξεκινάμε), το κομμένο από φορτηγό καλώδιο που έκλεινε τη Ντραφίου (είναι η άλλη μας δίοδος προς τον Γέρακα). Επιχειρήσαμε με ένα και μόνο στόχο για την πρώτη μέρα. Να μείνει το κεντρικό δίκτυο σε όλη την πόλη ανοιχτό. Το καταφέραμε στο 80% (θα αναφέρω χαρακτηριστικά την Ελαιώνων στην Παλλήνη που είχε σε δύο σημεία παρατημένα αυτοκίνητα. Είχαμε βρει κάποιους ιδιοκτήτες αλλά ήταν και αυτοί αποκλεισμένοι σε δυσπρόσιτα σημεία. Άντε λύστε το τώρα εσείς αυτό…) Προσέξτε, όταν λέμε ανοιχτό το κεντρικό οδικό δίκτυο εννοούμε να μπορείτε να περάσετε με αλυσίδες. Υπενθυμίζω πως το φαινόμενο ήταν σε εξέλιξη και η αυστηρή οδηγία της Τροχαίας και της Κεντρικής Πολιτικής Προστασίας ήταν η κίνηση να γίνεται μόνο με αλυσίδες. Το ίδιο και για την Τρίτη. Ξέρω πως εμείς οι Έλληνες είμαστε οι καλύτεροι οδηγοί του κόσμου, και δεν μας χρειάζονται οι αλυσίδες… έλα όμως που χρειάζονταν. Γιατί όσοι δοκίμασαν κόλλησαν και δημιούργησαν επιπρόσθετα προβλήματα. Και πιστέψτε με, ήταν αρκετοί αυτοί που κόλλησαν γιατί βγήκαν χωρίς αλυσίδες και το σημαντικότερο οι περισσότεροι δεν είχαν λόγο να βγουν. Βγήκαν για βόλτα, βγήκαν για να δοκιμάσουν τις ικανότητες του αυτοκινήτου και τις δικές τους.
Στην πιθανή ερώτηση για το εάν είμασταν έτοιμοι θα απαντήσω πως ναι είμασταν έτοιμοι. Τα δικά μας μηχανήματα καθώς και τα ξένα ήταν έτοιμα από πριν, με την περιοχή μας στο σύνολό της χωρισμένη σε τομείς, όπου ο καθένας ήξερε που θα επιχειρήσει και με ποιες προτεραιότητες. Στο σχεδιασμό είχαν αποτυπωθεί ακόμα και οι λεωφορειόδρομοι ως σημεία που έπρεπε να γίνει άμεση παρέμβαση.
Δεν θα μπω σε επιχειρησιακές λεπτομέρειες των επομένων ημερών. Η λογική ήταν ίδια. Σε ολόκληρη την πόλη, σε κάθε περιοχή της, επιχειρούσαν μηχανήματα κάθε μέρα (μπορεί να μην ήταν τα ίδια) και έφευγαν όταν η περιοχή / τομέας καθάριζε.
Υπήρχαν και σημεία ιδιαιτέρως δύσκολα. Τα ορεινά της πόλης που όχι μόνο είχαν περισσότερο χιόνι άλλα είχαν και περισσότερο πάγο. Υπήρχαν σημεία στα ορεινά, (Ανθούσα, Δέση, Λόφος Παλλήνης, ο Λόφος στην Κάντζα) στα οποία επιχειρήσαμε περισσότερες από μια ή δυο φορές προκειμένου να ανοίξουν. Μη σας φαίνεται απίστευτο, ναι το jcb δεν μπορούσε να πάει. Τόσο ήταν το χιόνι και ο πάγος.
Και μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό, είχαμε και τις διακοπές ρεύματος. Συμπολίτες μας εγκλωβισμένοι και χωρίς ρεύμα. Ανάμεσά τους και άρρωστοι. Προφανώς και η αγανάκτησή τους ήταν παραπάνω από δικαιολογημένη. Προφανώς ήταν οι πρώτοι στη σκέψη μας… και στις προτεραιότητές μας. Κι εδώ ξεκινάει ένα blame game από τον ΔΕΔΔΗΕ, ο οποίος τους έλεγε πως αν δεν ανοίξει ο Δήμος το δρόμο δεν μπορεί να αποκαταστήσει τη βλάβη. Όμως σε μας μόνο μια φορά ζητήθηκε να ανοιχτεί δρόμος για αποκατάσταση βλάβης και το κάναμε αμέσως. Σε δυσπρόσιτο σημείο της Ανθούσας. Πουθενά αλλού… Στον Λόφο για παράδειγμα, οι κάτοικοι μας είπαν για κομμένα καλώδια στη Σαλαμίνος και την ανοίξαμε κατά προτεραιότητα. Όχι ο ΔΕΔΔΗΕ.
Να σας πω πως στους μη έχοντες ρεύμα ήμασταν και ‘μεις (το αμαξοστάσιο) και οι άνθρωποι που επιχειρούσαν όλη τη μέρα, γύρναγαν και δεν είχαν ζέστη. Για ζέστη χρησιμοποιούσαμε τα αυτοκίνητά μας… Ποιος νοιάζεται όμως για μας… το δρομάκι μας ν’ ανοίξει…
Μια άλλη κατηγορία που είχε προτεραιότητα στη σκέψη όλων ήταν οι ασθενείς. Συμπολίτες μας αιμοκαθαιρόμενοι, συμπολίτες μας με ανάγκη οξυγόνου, συμπολίτες μας με άμεση ανάγκη επίσκεψης σε νοσοκομείο είτε λόγω χρόνιας πάθησης είτε λόγω έκτακτου γεγονότος. Και ήταν πολλοί, πάρα πολλοί, αυτοί που βοηθήσαμε δίνοντας τους πρόσβαση κατά προτεραιότητα. Πείτε μου εσείς αν θα μπορούσαμε να τους αγνοήσουμε… γνωρίζοντας πως έτσι καθυστερούσαμε τη συνολική επιχείρηση. Ακόμα και αν είχαμε την υποψία πως μας λένε ψέματα… Προσωπικά έγινα μάρτυρας ψέματος, όταν οδηγός ζητούσε απεγκλωβισμό από κεντρικό δρόμο μας, ή κουβέρτες για να μην παγώσει «το παιδί» από το κρύο. Ήταν τη Δευτέρα το βράδυ, προς Τρίτη. Πήγαμε. Παιδί δεν υπήρχε… Ξέρω και τον κύριο που έλεγε πως έμεινε από οξυγόνο, ενώ ξέρω καλά πως κυνηγάει στα βουνά μέσα στο χιόνι. Κι εκεί πήγαμε. Πήγαμε και στο δρόμο που μας είπαν πως έχουν κηδεία με τον νεκρό μέσα. Πήγαμε, ανοίξαμε και διαπιστώσαμε πως ήθελαν να πάνε σε κηδεία την επομένη… Μάλλον δεν θα καταλάβαμε καλά στο τηλέφωνο… Προσπαθήσαμε να πάμε και ψηλά στη Δέση σε άνθρωπο που έδειχνε πανικοβλημένος στο τηλέφωνο γιατί έπρεπε να κάνει ενέσεις. Δεν τα κατάφερε το μηχάνημα, τα κατάφερε όμως ο Βασίλης με τον Λάμπρο και των Αντώνη σκαρφαλώνοντας, που του πήραν εξουσιοδότηση, πήγαν στην Ομόνοια και πήραν τις ενέσεις και στη συνέχεια ξαναπήγαν μαζί με τη Δήμητρα (εθελόντρια νοσηλευτήρια) για να του τις κάνει…
Δυό φορές δοκιμάσαμε και σε νεκρή συμπολίτισσά μας στα πολύ ορεινά της Ανθούσας. Την πρώτη, Δευτέρα βράδυ, ανεπιτυχώς. Τη δεύτερη, Τρίτη πρωί, καταφέραμε να φτάσουμε μετά από 8,5 ώρες προσπάθειας. Τόσο ήταν το χιόνι…
Δεν σας κρύβω πως κάποια στιγμή αγανάκτησα, νευρίασα… Είναι δυνατόν να έχουμε τόσους πολλούς «αιμοκαθαιρόμενους» αναρωτήθηκα… Όμως συνεχίσαμε να δίνουμε προτεραιότητα…
Έτσι εξηγείται και το παράπονο ορισμένων πως καθαρίσαμε το μισό δρόμο. Καθαρίσαμε μέχρι τον έχοντα ανάγκη και το μηχάνημα πήγε στον επόμενο έχοντα ανάγκη. Ο υπόλοιπος δρόμος με το πρόγραμμα. Δέχτηκα πολλές ευχαριστίες για τέτοιες περιπτώσεις που δεν χρειάζονταν. Ήταν το αυτονόητο καθήκον όλων μας. Και το δικό μας, αλλά και το δικό σας… Αγαπητοί συμπολίτες που καταφέρατε να μας κοροϊδέψετε, πρέπει να ξέρετε πως όταν φορτώνετε την υπηρεσία με ψέματα και υπερβολές, στερείτε τη παροχή βοήθειας σε κάποιον που πραγματικά την χρειάζεται. Και ήσασταν αρκετοί με υπερβολές… Και οι δικοί μου γονείς είναι άρρωστοι και υπερήλικες αλλά ο δρόμος μου ανοίχτηκε με το πρόγραμμα…
Ένα άλλο που θεωρώ πως πρέπει να σας πω είναι σχετικά με τα βουνά χιονιού και το κλείσιμο εισόδων σπιτιών και γκαράζ. Κατ΄αρχάς δεν υπήρχε εσκεμμένο κλείσιμο εισόδων. Οι οδηγίες που είχαν οι χειριστές ήταν «ανοίγουμε τον δρόμο, δεν καθαρίζουμε πάρκινγκ και αυλές». Και αυτό έκαναν. Και το έκαναν δύσκολα. Η εικόνα αποχιονισμού που έχετε οι περισσότεροι στο μυαλό σας, ενός μηχανήματος που περνάει με ταχύτητα και σπρώχνει μπροστά το χιόνι, είναι εικόνα ταινίας, είναι εικόνα που δεν μπορούσε να ισχύσει στις παρούσες συνθήκες. Ήταν τέτοιος ο όγκος που αφενός το μηχάνημα δεν μπορούσε να σπρώξει τόσο πολύ χιόνι, αφετέρου εάν έσπρωχνε όσο μπορούσε θα σας κατέστρεφε τα αυτοκίνητα. Στις περιπτώσεις που ήταν δυνατό έσπρωχνε το χιόνι αλλά δημιουργούσε όγκο στις άκρες. Στις περισσότερες όμως των περιπτώσεων, φόρτωνε το χιόνι στην «κουτάλα» και το μετέφερε σε κάποια άκρη, όχι σε πόρτα, όχι σε είσοδο γκαράζ. Καταλαβαίνετε βέβαια πως το «φορτώνω / μεταφέρω» καθυστερεί σημαντικά τον αποχιονισμό. Δρόμος που με άλλο χιόνι θα ήθελε 10 λεπτά σ’ αυτή την περίπτωση ήθελε πάνω από μια ώρα. Το χιόνι λοιπόν μεταφερόταν, δεν σπρωχνόταν. Υπολογίστε τώρα 250 χιλιόμετρα οδικό δίκτυο με 8 μέτρα μέσο φάρδος δρόμου, επί 80 πόντους ύψος κατά μέσο όρο… Υπολογίστε και πείτε μου εσείς ποιο βουνό της Ελλάδας μετακινήσαμε σε τρείς μέρες… Ναι σε τρεις! Γιατί την πρώτη χιόνιζε συνεχώς, τη δεύτερη ξαναχιόνισε λιγότερο και την Παρασκευή είχαμε τελειώσει το 95% της πόλης. Ένα μικρό κομματάκι είχε μείνει το Σάββατο που τελείωσε πολύ νωρίς.
Εάν αργήσαμε ή όχι; Για να απαντήσει κανείς σε αυτό πρέπει να έχει και μέτρο σύγκρισης. Σχετικά με τι αν αργήσαμε; Με τους 20 πόντους αφράτου χιονιού και ελεύθερους από αυτοκίνητα δρόμους; Ναι αργήσαμε. Με τους τόνους χιονιού που έπεσαν και τους κλεισμένους από αυτοκίνητα δρόμους; Όχι δεν αργήσαμε! Σε σχέση με τους γειτονικούς Δήμους (συμπεριλαμβανομένης της Αθήνας αλλά και άλλων εμπειρότερων); Όχι δεν αργήσαμε! Τελειώσαμε πολύ πριν. Τα διάφορα που βλέπω εδώ κι εκεί του τύπου «τρείς μέρες και κανείς δεν έχει φανεί» είναι της λογικής «κάθε σπίτι και μηχάνημα»…
Υπάρχει μια γενικότερη αγανάκτηση που την κατανοώ. Και εμείς θα θέλαμε να είχε καθαρίσει η πόλη τη δεύτερη μέρα και όλοι μαζί μετά να βγάζουμε selfie.
Αναρωτηθείτε αν γινόταν…
Κλείνοντας να σας πω πως η ομάδα της πολιτικής προστασίας, που τα παιδιά έδωσαν την ψυχή τους νηστικοί κουρασμένοι και μέσα στο κρύο, ο Δήμαρχος, αρκετοί αιρετοί, αρκετοί εθελοντές και εγώ κάναμε οτιδήποτε ήταν ανθρωπίνως δυνατόν (μερικές φορές και λίγο παραπάνω). Δεν υπήρχε κάτι που να μπορούσε να γίνει και να μην έγινε!
Ευχαριστώ όλους όσους βοήθησαν χωρίς να έχουν υποχρέωση, και κυρίως ευχαριστώ όλους εσάς που δείξατε κατανόηση για το μέγεθος του φαινομένου. Δεν ευχαριστώ καθόλου όλους αυτούς που βρήκαν την ευκαιρία να χύσουν δηλητήριο την ώρα της μάχης.
Τώρα πρέπει να επαναφέρουμε την πόλη στα κανονικά της. Η πόλη έχει πληγές… Δέντρα και κλαδιά κρέμονται παντού. Έχουμε ξεκινήσει πριν τελειώσει ο καθαρισμός του χιονιού.
Και συνεχίζουμε…”
