Γιατί «Οδός 23ης Ιουλίου 2018»;

Αγαπητοί συμπολίτες,

Όπως κάποιοι από εσάς γνωρίζετε, αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη διαδικασία συλλογής υπογραφών διαδικτυακά με αίτημα τη μετονομασία του τμήματος της Οδού Δημοκρατίας που διέρχεται από το πυρόπληκτο και πολύπαθο Κόκκινο Λιμανάκι σε «Οδός 23ης Ιουλίου 2018». Η κίνηση αυτή γνώρισε από την πρώτη στιγμή σημαντική ανταπόκριση και συνάντησε υποστηρικτές ανάμεσα σε κατοίκους και φίλους της Ραφήνας. Δεχτήκαμε αρκετά μηνύματα ενθάρρυνσης, συμπαράστασης, συγχαρητηρίων γι’ αυτή μας την πρωτοβουλία, αν και τίποτα δε θα μπορούσε να λειτουργήσει πιο ενθαρρυντικά από την έμπρακτη στήριξη της πρωτοβουλίας μας. Θα ήθελα, ωστόσο, στο σημείο αυτό να εξηγήσω για ποιο λόγο επιλέγουμε να προτείνουμε το «23ης Ιουλίου 2018» ως νέα ονομασία του δρόμου αυτού.

Αρχικά, η 23η Ιουλίου 2018 είναι για εμάς, τους κατοίκους της περιοχής, ημέρα συμφοράς. Είναι η ημέρα που χάσαμε δικούς μας ανθρώπους, που χάσαμε τις περιουσίες μας, που απωλέσαμε τη ζωή μας όπως την είχαμε ως τότε δομήσει. Είναι η ημέρα που μας «γέρασε» ξαφνικά, όπως είχε άκρως συγκινητικά γράψει ο Χρήστος Σπανόπουλος λίγες ημέρες μετά την Καταστροφή. Είναι τότε που χάσαμε τους εαυτούς μας.

Τους χάσαμε και τους ξαναβρήκαμε, γιατί στις 23 Ιουλίου 2018 ξαναβρήκαμε την ανθρωπιά μας. Θα μπορούσα να μιλώ ώρες ατέλειωτες για τους εθελοντές και τους πυροσβέστες που ρίχτηκαν στη μάχη με τις φλόγες, για τους απλούς πολίτες που ρίσκαραν τη ζωή τους για να σώσουν συνανθρώπους τους, για τους ήρωες ψαράδες που έσπευσαν αμελητί στο Μάτι, λυτρώνοντας δεκάδες συμπολίτες μας από βέβαιο θάνατο. Και τι μπορώ, αλήθεια, να πω για τους απίστευτους εθελοντές που στελέχωσαν από την πρώτη στιγμή τις δομές που δημιουργήθηκαν, προσφέροντας με ανιδιοτέλεια τις υπηρεσίες τους σε όλους όσους το χρειάζονται; Στις 23 Ιουλίου 2018, ο Άνθρωπος ταπεινώθηκε και δοξάστηκε συνάμα.

Αλλά δεν είναι μονάχα αυτά. Η 23η Ιουλίου 2018 είναι η ημέρα επανεκκίνησης. Η ολική καταστροφή μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε τον τόπο να αναγεννηθεί καλύτερος, αφού πρώτα γίνουμε εμείς καλύτεροι, στοχαζόμενοι πάνω στο φάσμα της καταστροφής. Είναι ημέρα ανανέωσης και αναγέννησης των πάντων μέσα από τις στάχτες τους. Μόνο – φεύ! – οι νεκροί δεν ξαναγυρίζουν, αλλά γι’ αυτούς είναι η μνήμη αιώνια και παντοτινός ο πόνος των δικών τους.

Με άλλα λόγια, η 23η Ιουλίου 2018 είναι τερματισμός και αφετηρία για τη Ραφήνα και το Κόκκινο Λιμανάκι και γι’΄αυτό της πρέπει να είναι παντοτινά χαραγμένη στον νου των ανθρώπων, και ειδικά των νέων γενεών, αυτών που έρχονται και που θα πρέπει να μεριμνήσουν, ώστε να μη βιώσει ποτέ ξανά ο τόπος μας – ούτε και κανένας άλλος τόπος – τέτοια μεγάλη Συμφορά, αλλά και για να θυμούνται οι τωρινοί τη μέρα που ένα σημαντικό κομμάτι τους έγινε για πάντα στάχτη.