Πριν από πολλά πολλά χρόνια, στη νότια Ευρώπη, ζούσε μια νεαρή κοπέλα με πολλά όνειρα και αρκετές φιλοδοξίες. Ήταν πολύ όμορφη. Το δέρμα της θαρρείς και ήταν από χρυσό, ενώ στα μάτια της ακτινοβολούσαν όλα τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας μαζί. Ήταν το πιο υπέροχο γαλάζιο χρώμα που είχαν δει ποτέ οι άνθρωποι. Και ήταν αυτό που την έκανε ερωτεύσιμη και συνάμα μαγική.
Όμως εκείνη δεν είχε μάτια για κανέναν, παρά μόνο για τον “άνδρα της ζωής της”, όπως τον αποκαλούσε… Ήταν ο πιο υπέροχος, ο πιο ζεστός και ο πιο δυνατός άνδρας που είχε γνωρίσει και είχε βαλθεί να τον κερδίσει με κάθε κόστος. Μα οι αντίζηλες ήταν πολλές.
Βέβαια, αυτό που δεν γνώριζε, ήταν πως και αυτός ήταν κρυφά ερωτευμένος με εκείνη… Όταν την αντίκριζε ακτινοβολούσε και γινόταν ακόμα πιο δυνατός, μα σαν την έχανε, δάκρυα έτρεχαν από τα ζεστά του μάτια και θαρρείς πως πότιζαν όλη την πλάση. Θα περνούσαν πολλά πολλά χρόνια έως ότου καταφέρουν να γίνουν ζευγάρι… μα μέχρι εκείνη την ημέρα, εκείνος, απλά θα την κοιτούσε από ψηλά, μα δε θα έκανε καμία κίνηση που να δηλώνει τις προθέσεις του.
Όμως τα πράγματα δε θα ήταν έτσι και για εκείνη… Ήρθε λοιπόν η μέρα, αρκετά χρόνια αργότερα, που ένας Θεός την ερωτεύτηκε… θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο Δίας, όμως όχι… και από την ένωσή τους γεννήθηκαν πολλά παιδιά. Παιδιά, για τα οποία μιλούν ακόμα και στις μέρες μας για τη δύναμή τους, όμοια με Θεού, μα και για την εξυπνάδα τους, κάτι για το οποίο υπεύθυνη ήταν μονάχα εκείνη… Και τα χρόνια πέρασαν και ένας άλλος άνδρας έπεσε στα πόδια της ζητώντας της να γίνουν ζευγάρι.
Ήταν ένας απλός φιλόσοφος του λαού, μα από τη νέα αυτή ένωση, γεννήθηκαν ίσως οι πιο πολιτισμένοι νέοι της εποχής, οι οποίοι ήρθαν στον κόσμο μέσα σε γερά θεμέλια. Που όμως της έδωσαν μια ιδέα… Με τη δύναμη των γαλάζιων της ματιών, μπόρεσε να πείσει πολλούς να τη βοηθήσουν να αλλάξει τον κόσμο, και πρώτους από όλους, τα ίδια της τα παιδιά.
Έχτισε θέατρα, έχτισε ιερά, δημιούργησε σπήλαια, έφτιαξε στίβους, βιβλιοθήκες, μουσεία, και πόλεις γεμάτες ιστορία και πολιτισμό, καταφέρνοντας να γίνει το κέντρο όλης της ανθρωπότητας, χαρίζοντας τις γνώσεις και την αίγλη της σε όλους όσους το είχαν ανάγκη. Και στο τέλος κατάφερε να μιλούν όλοι για αυτήν…
Μα ήρθε κάποτε η στιγμή, που με βία υποτάχθηκε σε αρκετούς ισχυρούς της εποχής. Που όμως, χωρίς να γνωρίζουν την πραγματική δύναμη που σιγόκαιγε στα σωθικά της, ενώθηκαν μαζί της αψηφώντας τις συνέπειες. Και αυτό, υπήρξε η καταστροφή τους. Τα νεότερα μέλη της οικογένειάς της, ήταν αυτά που τελικά θα κατάφερναν να νικήσουν και να αποτάξουν τον ζυγό, που σαν βαρύ φορτίο έστεκε πάνω από τα κεφάλια τους και τους απειλούσε με την ίδια τους την μάνα.
Όμως εκείνος, ο “άνδρας της ζωής της”, όλα αυτά τα χρόνια ήταν εκεί… Την κοιτούσε, τη ζέσταινε με την κρυφή του αγάπη, τη ζήλευε, και αρκετές φορές έκλαιγε για χάρη της. Ώσπου ήρθε η στιγμή να γυρέψει ο ίδιος την αγάπη της, που μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται.
Τελικά, αυτή η νέα ένωση που γιάτρεψε όλες τις ανοιχτές πληγές της, ήταν και αυτή που πραγματικά της άρμοζε. Ολόκληρη η πλάση αναγεννήθηκε από τις στάχτες της, οι κόποι μιας ζωής φάνηκαν υπό το φως αυτής της αγάπης και μια νέα εποχή άρχισε με τις καλύτερες προδιαγραφές.
Και αν καμιά φορά τα καβγαδάκια τούς χωρίζουν και δυνατοί άνεμοι μπαίνουν ανάμεσά τους, και οι δύο γνωρίζουν ότι θα είναι περιστασιακά. Γιατί εκείνος, ο Ήλιος της, πάλι θα γυρίσει και θα τη ζεστάνει με την αγάπη του, και εκείνη θα ανθίσει μπροστά του, όπως τα λουλούδια την άνοιξη… σε μια αγάπη που όμοιά της σπάνια υπάρχει… Και το όνομα αυτής… ΕΛΛΑΔΑ!!!
Κείμενο: Τζιβελέκη Λεμονιά
